Πώς έχασε το βάρος του elvis duran

Twitter Όταν το ροκ βρισκόταν στη μήτρα της δημιουργίας του όλοι οι μπαμπάδες του από τον Έλβις και τους Beatles, μέχρι την μαύρη μουσική και τα blues περίμεναν περιχαρείς το μωρό. Τελικά τους προέκυψαν δίδυμα και το καθένα με τις δικές του ιδιοτροπίες.

Έτσι από την γέννησή του το ροκ έμελλε να ακολουθήσει δύο τάσεις: την πιο γνήσια και συντηρητική, όπου καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τα βασικά riff που έγραψαν όταν πρωτοξεκίνησαν σε όλη την μετέπειτα δισκογραφία τους, ακολουθόντας τις επιταγές του ενός μωρού, ενώ το άλλο τους πίεζε συνεχώς να εφευρίσκουν νέους τρόπους δημιουργίας και έκφρασης, κάνοντας την μουσική τους πιο προοδευτική και πολυεπίπεδη.

Ας πάμε λοιπόν στο προκείμενο Όταν πρωτοάκουσα Muse νόμισα πως ήταν ένα side-project του τραγουδιστή Thom York Radioheadλόγω της μεγάλης ομοιότητας των δύο συγκροτημάτων στα φωνητικά.

Όταν ξεκαθάρισα αυτήν την λεπτομέρεια και μπήκα στην ουσία των Muse, εντυπωσιάστικα από το πρωτότυπο στυλ τους που τους έκανε να ξεχωρίζουν χαλαρά ανάμεσα στον συρφετό των νέο-pop-rock συγκροτημάτων, γιατί αυτοί εδώ παίζουν πολύ νέο, περισσότερο ροκ και λιγότερο ποπ από τους υπόλοιπους.

Τυπικά Muse φωνητικά, τα ίδια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στο πιάνο και riffάκι πώς έχασε το βάρος του elvis duran παραπέμπει σε έντομο εν πτήσει, συνθέτουν ενά χαρακτηριστικό κομμάτι Muse. Ευτυχώς έκανα λάθος Από εκεί και πέρα το album γίνεται όλο και πιο νεωτεριστικό και εντυπωσιακό!

Η εκτελεστική δεινότητα των Muse έχει βελτιωθεί αισθητά και η παραγωγή είναι για σεμινάριο Τι άλλο να προσθέσω; Το cd με άφησε απολύτως ικανοποιημένο και εντυπωσιασμένο και λιώνει καθημερινά στο stereo μου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω πως οι Muse κατάφεραν να κρατήσουν την ταυτότητα της μουσικής τους, αλλά ταυτόχρονα να θέσουν τα προσωπικά τους όρια μακρύτερα.

Γράφοντας ροκ της εποχής μας, μελωδικό, ζωντανό και επιθετικό παραδίδουν στα κορεσμένα μας αυτιά ένα δίσκο διαμάντι που ενσωματώνει πολλά metal στοιχεία και δεν φοβάται να κραυγάσει όταν πρέπει και να δακρύσει όταν το έχει ανάγκη.

Αν έχετε λατρέψει έστω και ένα κομμάτι τους, αλλά τους θεωρούσατε ρέπλικες των Radiohead, επενδύστε άφοβα σε ένα album, που πατώντας γερά σε ροκ ρίζες όπως τις έθεσαν οι Muse εκτοξεύεται σε ανώτερα επίπεδα, παρασέρνοντάς μας σε ένα prog πανηγύρι που δεν ντρέπεται για την metal χροιά του.

Αν δεν έχετε ακούσει τίποτα για αυτούς, καιρός είναι να αρχίσετε να ενημερώνεστε.